مقایسه آنتی تیروئید آنتی بادی ها و میزان ید ادراری در افراد هیپوتیروئید با افراد سالم در شهرستان رفسنجان در سال ۱۳۸۵

چکیده   زمینه و هدف: اختلالات تیروئیدی از شایع ترین بیماری های غدد درون ریز می باشند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه آنتی تیروئید آنتی بادی ها و ید مصرفی در افراد هیپوتیروئید با افراد سالم، طراحی و اجرا گردید.   مواد و روش ها: طی یک مطالعه مقطعی، به روش نمونه گیری غیراحتمالی آسان مبتنی بر هدف تعداد 75 نفر (28 مرد و 47 زن) با سن بین 20 تا 75 سال با تشخیص هیپوتیروئید ( tsh>5miu/l ، t4< 60nmol/l ، t3rup=30 - 40% ) به عنوان گروه مورد و 75 نفر که از نظر سن و جنس با گروه مورد یکسان بودند ولی tsh و t4 طبیعی داشتند، به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. میزان ید ادراری، آنتی تیروپراکسیداز (anti-tpo) وآنتی تیروگلوبولین ( (anti-tg در دو گروه مقایسه شد. داده ها توسط نرم افزار spss و آزمون های آماری fisher’s exact test و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و 05/0 p< معنی دار تلقی گردید.   یافته ها: در بیماران هیپوتیروئیدی به صورت معنی داری میزان ید ادراری کمتر (0001/0 p< ) و غلظت سرمی anti-tpo و anti-tg از گروه کنترل بیشتر ) به ترتیب 0001/0 p< و 0001/0 p< ) بود. در گروه مورد، 50% افراد سنین بالاتر از 60 سال دارای کمبود ید ادراری بودند.   نتیجه گیری: یکی از دلایل اصلی هیپوتیروئیدی در نمونه های مورد مطالعه، بیماری های خودایمنی تیروئید بود و به نظر می رسد علت خودایمنی افزایش مصرف ید نباشد. به علاوه در افراد سالخورده مورد بررسی، مشکل کمبود ید همچنان باقی است و لازم است با توجه به شرایط خاص این افراد، از طرق دیگری اقدام به جبران کمبود ید در آنها نمود.   واژه های کلیدی: آنتی تیروئید آنتی بادی ها، آنتی تیروپراکسیداز، آنتی تیروگلوبولین ، ید ادراری، هیپوتیروئیدی